‌ میتوان گفت توجیه گناه یك نوع #كلاه_‏بردارى_دینى است.
✅خداوند در قرآن میفرماید: «بَل الاِنسان عَلى نَفسِه بَصیرَة و لو ألقى‏ مَعاذِیره»
《 انسان خود از وضع خودش آگاه است هرچند در ظاهر برای خود عذرهایی می تراشد 》قیامت چهارده_پانزده
?یعنى محكمه وجدان، گنهكار را به دورویى و نیرنگ، محكوم میکند
⛔️توجیه گناه،گناه راعادى وجامعه را به انجام آن تشویق مى‏نماید و زشت را زیبا جلوه می‏دهد،توجیه گناه همان عذربدترازگناه است
⛔️هیچ گناهى به سنگینى «توجیه گناه» نیست.زیرا گنهكار معترف، غالباً در فكر توبه است، ولى توجیه‏گر در فكر سرپوش نهادن بر گناه است كه نه تنها در صراط توبه نیست،بلكه او را در گناه راسخ‏تر و مصمم تر مى‏نماید.
?توجیه گناه یك بیمارى و یك بلاى عمومى است كه به صورت‏هاى مختلف جلوه مى‏كند، و #خواص_و_عوام را از صراط مستقیم،منحرف مینماید و خطر بزرگ آن این است كه راه‏هاى اصلاح را به روى گنهكار میبندد و گاه واقعیت‏ها را درنظر او مسخ و دگرگون می‏سازد
?مثلاً ترس خود رابا توجیه احتیاط،و# ضعف نفس خود را با توجیه #حیا،وحرص خود را به عنوان#لزوم_تامین زندگى، و تن‏ پرورى و كوتاهیهاى خود را به عنوان قضا و قدر توجیه میکند.
⛔️و براستى چه مصیبت و دردى رنج‏آورتر از این كه انسان با #تحریف مفاهیم ارزشمند اسلام با دست خود راه نجات را به روى خود ببندد؟!
توجیه گناه در حقیقت سرپوش گذاشتن روى گناه است، تا گناه را براحتى و بدون مانعى انجام دهد مانند اینكه #حق را كتمان مى‏كند و نام آن راتقیّه میگذارد و یا براى رسیدن به هدف شوم خود به شخصى رشوه مى‏دهد و نام آن را هدیه میگذارد
⛔️توجیه گناه یك نوع فریب دادن و اغفال خود و مسلمین است كه ظاهرى زیبنده و#شرعى دارد و باطنى_آلوده، مثل كسانى كه مواد غذایى می‏فروشند،وبراى جلب مشترى روى آن رامواد خوب میگذارند و درون آن را مواد بد.
⛔️امام باقر علیه السلام فرمود: روزى پیامبر اكرم صلى الله علیه وآله در بازار مدینه عبور میكرد، شخصى را دید كه میوه یا خرما مى‏فروشد، به او فرمود: به‏به، چه میوه‏هاى خوب و عالى. در همین لحظه خداوند به آن حضرت وحى كرد: زیرش را ببین، پیامبر صلى الله علیه وآله دست در درون آن گذارد و مقدارى از آن بیرون آورد كه بسیار پست بود، به صاحب آن كالا فرمود: «ما اَراك الاّ و قد جَمعت خیانة و غشّاً لِلمُسلمین»(298) «نمیبینم تو را جز اینكه، خیانت و فریب مسلمانان را جمع كرده‏اى.»
297) قیامت / 14-15.
298) وسائل الشیعه، ج‏12 ص‏209.